Crisis ...

Wat nu gebeurt, werd  nooit vermoed

Want was in onze bange dromen

ooit ‘t  schrikbeeld bij ons op gekomen

dat mensen nu zo wankelen doet?

Dat  ’t raderwerk  van onze zekerheden,

de slinger die de mensheid dreef

zo plotseling in stilstand  bleef

mét alle plannen die zij smeedde?

Wie zal op baren die zij ooit  zo trots bevoer

in wind en tij, in het ongewisse,

haar koers en lot voortaan beslissen?

Hoe kunnen mensen zich vergissen

door zélf te gaan aan ’t grote roer

waaraan ze nu hun Stuurman missen

Krijn ©

1 april ...

Na járen zeeg hij op zijn knie

En sprak ontroerd tegen Marie

“ Ik vraag je officiëel hierbij

   ten huwelijk liefste…

   tróuw met mij !”

Zij snikte zacht van

“ Ja ik wil ! “

“ wannéér, wannéér?”

vroeg ze heel stil

En och, hoe ijselijk klonk haar gil

nadat ze hoorde “één april”

Het park...

Daar sta je weer ...

Daar sta je weer, aan ’t einde van de rij

waar je opnieuw als laatste werd gekozen

Ze krijgen jou  als ‘schillen en de dozen’

er als gratis emballage bij

Dan ben je weer de vaste figurant

Voor hen die wél  acteren mogen

geldt, dat ze jou willen gedogen

maar énkel aan de buitenkant

waar,  vóór je nog de bühne op kan gaan

of vóór je ’t veld  op bent gekomen,

men jou de bal al heeft ontnomen

en kansloos buitenspel laat staan

Geloof Mij maar, je  bent al lang gescout

want Ik zie wél, wat anderen niet zagen

Ik zal je trots op handen binnen dragen

omdat Ik zoveel van je houd!

Op Valentijn ..

Hij wast voor haar op Valentijn

altijd de vuile borden

Niet ieder jaar,

dát zou wat zijn..

“ ’t mot geen gewoonte worden …”

Nét voor de bloem ..

Een broedse kip ..

Een broedse kip uit Overzet

zat dágen op een goudreinet

Ze maakte zich niet al te sappel

en blééf geduldig op die appel

broeden of ’t een lieve lust was

omdat zij zich niet bewust was

dat hoe graag ze dat ook wou

er zó geen kuiken komen zou

En hoe de anderen ook zeiden

er nu toch eens mee uit te scheiden

bleef zij halsstarrig op het fruit

en sprak toen prevelend voor zich uit

“Voor mij is dit een peulenschil

door mijn verstand en goede wil

Ik heb ze heus wel op een rijtje

dit is gewoon eh.. appeltje-eitje !”

Bomen ..

De laatste vlaag ..

Blaasprobleem..

Als ons haardvuur neigt te doven

doet mijn vrouw me graag geloven

dat je er flink in blazen moet

dán brandt het volgens haar weer goed

Ik pak het liever anders aan

en ben de mening toegedaan

dat er ‘n pijnlijk smeulen dreigt

als  je blaasontsteking krijgt

Een ratelslang-vrouw...

Een ratelslang-vrouw uit Stettin

kronkelde een winkel in

“Een wekker zoek ik “ riep ze luid

“Want zó kom ik mijn bed niet uit

Mijn man die steeds mijn wekker is

Zegt nu dat ie niet lekker is

Ratelde hij eerst nog door

nu hapert hij voortdurend hoor

Hij zal toch niet weer, mag ik hopen

met een sisser af gaan lopen?

Hopen...

Op u mijn Heiland blijf ik hopen”

zong hij in de kerk hardop

Toen moest ie z’n zaak verkopen

na die financiële strop.

Nu hoopt ie ’s zondags ook heel vurig.

Maar niet zo erg meer op zijn God

Méér handenwringend, ongedurig

op die Grote Prijzenpot

Reusromp...

Toen de angst voor de reus was verdwenen

Is het volk ter plekke verschenen

Van Goliath bleef niet veel heel

enkel zijn romp na ‘t strijdtoneel

Want men nam als trofee

zijn reuzenkop mee

De Filistijnen… die namen de benen

De druppel ..

De herfst lacht ..

De herfst geurt ..

Een nette naaktslak..

Een nette Naaktslak uit de stad  die eksters naast zich wonen had

Liet laatst haar grote wrevel blijken ...“Hé.. willen jullie vóór je kijken? ”

De klacht waarop ze eigenlijk doelt, is dat ze zich bekeken voelt

“Zonder zout op ons te leggen  zou ik toch dit willen zeggen:

Al heb’k juridisch en spontaan wellicht geen poot om op te staan:

Ze priemen zonder mededogen mij dágelijks… die eksterogen”

Laat 't vallend blad ..

Een kleine mot...

Als jij je sluit ..

Kruisje ...

 

Vergeten ...

Ik loop naar van Dalen om nietjes te halen

daar zit je soms zó om verlegen

Uit een bloemenboetiek

klinkt zachte muziek

en ik schuil daar heel kort voor de regen

’t Is er een en al kleur,

te kust en te keur.

Ik koop een bos bonte margrietjes,

Een paar gladiolen,

een bakje violen en…

vergeet-me-nietjes!

Als een leeuw..

Soms komt het zómaar over mij

Gedraag ‘k me als een leeuw

Dring drammend vooraan in de rij

Ik brom en grom en schreeuw..

Ik weet wel, dat is onbeleefd

Maar ieder mag heus evenveel

tot iedereen voldoende heeft

en ik het leeuwendeel..

Hij vraagt mij om een schaap te zijn

Maar dat vind ‘k niet zo gaaf

Dat is zo volgend en zo klein

Zo weerloos en zo  braaf

Maar plotseling dan zie ik dit..

Die waarheid als een koe

Dat als ‘k zo’n leeuwen-air bezit

ik nogal schaap-achtig doe

Verkikkerd ...

“t Zijn niet haar zachte kikkerbillen

die mij romantisch stemmen

Ook niet haar fijne groene tors,

die ik graag wil omklemmen

Wat ik het allerliefst zou willen

dat zijn haar ógen”  sprak de vors

“waar ik in  wég  wil zwemmen.”

Ge(o)logen ..

Gemier ...

Gemier …

Ze was een piepklein, proper miertje

Een driftig, druk en dapper diertje

Ze moest nog dit ..

Ze zou nog dat ..

Ze zei nog : “ weten jullie dat …”

Het is er niet meer van gekomen

Ruw werd haar het woord ontnomen

Je hoorde alleen nog zachtjes  “krak ! “

Onder een grote-mensen-hak..

Dauw..

               Naar aanleiding van het heengaan van Tiemen ( zie www.krijndijkema.nl)

Er is meer ...

Een watersnip ...

                                                                                                    

Een Watersnip..

Een watersnip uit Eernewoude

Kon haar genies niet voor zich houden..

“ Dit soort  milieu’s zijd dezastreus

   Het water loobd be uit be deus

   Ik ben vedorie  sdipverkoude ! “

Ik droom soms ..

Appeltje

Appeltje ..

Ik kijk, terwijl 'k een appel schil

geboeid naar de teevee

en merk dat als de mens iets wil..

Dan zit ie nergens mee.

We vliegen supersonisch en zijn er in een wip

We sturen elektronisch, dankzij een microchip

Altijd weer iets nieuws ontdekkend;

de mens, bijzonder indrukwekkend.

Maar als ik naar mijn appel kijk

en ik neem daarvan een hap..

besef ik ik  eigenlijk tegelijk

dat de hedendaagse wetenschap,

ja  zelfs de mens, eens af moet haken.

Want er is geen één in staat

om zo’n appeltje te maken…

  

    

© Krijn Dijkema

Evanlelie ..

Burpsss ....

Een Hommel ..

Een hommel uit het Twentse Goor

dronk veel en vaak langdurig door

Hij kon het van de drank niet winnen

en drong de bloemkroeg gulzig binnen.

Wat tipsy kwam hij er weer uit

en verontschuldigde zich luid

Ik hoorde hem  nog even burpen

en  hoe hij sprak na ’t  vele slurpen:

 “Gun dat  zo’n arme drommel es

  want  thuis is 't straks weer hommeles”

Pinksteren ..

Pinksteren ..

Uw Wind in mij

die er niet woedt

niet geselt

en niet raast

die ’t tere riet van mijn gemoed,

niet knikt en daarna breken doet

maar leven er in blaast

Uw Vuur in mij

dat niet kastijdt

niet roostert

of verteert

al wat mij van U onderscheidt

niet bitter brandmerkt, vol verwijt,

maar het ten goede keert

Uw Geest in mij

die wind, die gloed 

de Trooster

die beklijft

die niet nadat Hij mij ontmoet

een vluchtig “dág ” ten afscheid groet

maar bij mij wonen blijft !

© Krijn Dijkema