Hopen...

Op u mijn Heiland blijf ik hopen”

zong hij in de kerk hardop

Toen moest ie z’n zaak verkopen

na die financiële strop.

Nu hoopt ie ’s zondags ook heel vurig.

Maar niet zo erg meer op zijn God

Méér handenwringend, ongedurig

op die Grote Prijzenpot

Reusromp...

Toen de angst voor de reus was verdwenen

Is het volk ter plekke verschenen

Van Goliath bleef niet veel heel

enkel zijn romp na ‘t strijdtoneel

Want men nam als trofee

zijn reuzenkop mee

De Filistijnen… die namen de benen

De druppel ..

De herfst lacht ..

De herfst geurt ..

Een nette naaktslak..

Een nette Naaktslak uit de stad  die eksters naast zich wonen had

Liet laatst haar grote wrevel blijken ...“Hé.. willen jullie vóór je kijken? ”

De klacht waarop ze eigenlijk doelt, is dat ze zich bekeken voelt

“Zonder zout op ons te leggen  zou ik toch dit willen zeggen:

Al heb’k juridisch en spontaan wellicht geen poot om op te staan:

Ze priemen zonder mededogen mij dágelijks… die eksterogen”

Laat 't vallend blad ..

Een kleine mot...

Als jij je sluit ..

Kruisje ...

 

Vergeten ...

Ik loop naar van Dalen om nietjes te halen

daar zit je soms zó om verlegen

Uit een bloemenboetiek

klinkt zachte muziek

en ik schuil daar heel kort voor de regen

’t Is er een en al kleur,

te kust en te keur.

Ik koop een bos bonte margrietjes,

Een paar gladiolen,

een bakje violen en…

vergeet-me-nietjes!

Als een leeuw..

Soms komt het zómaar over mij

Gedraag ‘k me als een leeuw

Dring drammend vooraan in de rij

Ik brom en grom en schreeuw..

Ik weet wel, dat is onbeleefd

Maar ieder mag heus evenveel

tot iedereen voldoende heeft

en ik het leeuwendeel..

Hij vraagt mij om een schaap te zijn

Maar dat vind ‘k niet zo gaaf

Dat is zo volgend en zo klein

Zo weerloos en zo  braaf

Maar plotseling dan zie ik dit..

Die waarheid als een koe

Dat als ‘k zo’n leeuwen-air bezit

ik nogal schaap-achtig doe

Verkikkerd ...

“t Zijn niet haar zachte kikkerbillen

die mij romantisch stemmen

Ook niet haar fijne groene tors,

die ik graag wil omklemmen

Wat ik het allerliefst zou willen

dat zijn haar ógen”  sprak de vors

“waar ik in  wég  wil zwemmen.”

Ge(o)logen ..

Gemier ...

Gemier …

Ze was een piepklein, proper miertje

Een driftig, druk en dapper diertje

Ze moest nog dit ..

Ze zou nog dat ..

Ze zei nog : “ weten jullie dat …”

Het is er niet meer van gekomen

Ruw werd haar het woord ontnomen

Je hoorde alleen nog zachtjes  “krak ! “

Onder een grote-mensen-hak..

Dauw..

               Naar aanleiding van het heengaan van Tiemen ( zie www.krijndijkema.nl)

Er is meer ...

Een watersnip ...

                                                                                                    

Een Watersnip..

Een watersnip uit Eernewoude

Kon haar genies niet voor zich houden..

“ Dit soort  milieu’s zijd dezastreus

   Het water loobd be uit be deus

   Ik ben vedorie  sdipverkoude ! “

Ik droom soms ..

Appeltje

Appeltje ..

Ik kijk, terwijl 'k een appel schil

geboeid naar de teevee

en merk dat als de mens iets wil..

Dan zit ie nergens mee.

We vliegen supersonisch en zijn er in een wip

We sturen elektronisch, dankzij een microchip

Altijd weer iets nieuws ontdekkend;

de mens, bijzonder indrukwekkend.

Maar als ik naar mijn appel kijk

en ik neem daarvan een hap..

besef ik ik  eigenlijk tegelijk

dat de hedendaagse wetenschap,

ja  zelfs de mens, eens af moet haken.

Want er is geen één in staat

om zo’n appeltje te maken…

  

    

© Krijn Dijkema