Ik rijd weer rond in eigen brein
en oogst ontluikende gedachten
die stuk voor stuk naar de erkenning smachten
om onderscheidend wijs te zijn
Terwijl ik zoek, zo laden op mijn wagen
zich karrevrachten, nog ontknopt
hun bloeien zit té diep verstopt
in bergen van mijn vragen
Als zo’n hooiberg mét
die speld
verwaait in niets ontziende winden
Blijft hoop op wat nóg geldt:
In ’t land der ziende blinden
zal Die mijn haren
telt
nog speld én halmen vinden
Wat een prachtig Pinkstergedicht. Geeft je moed en troost. Dankjewel.
BeantwoordenVerwijderen