Ik droom soms ..

Appeltje

Appeltje ..

Ik kijk, terwijl 'k een appel schil

geboeid naar de teevee

en merk dat als de mens iets wil..

Dan zit ie nergens mee.

We vliegen supersonisch en zijn er in een wip

We sturen elektronisch, dankzij een microchip

Altijd weer iets nieuws ontdekkend;

de mens, bijzonder indrukwekkend.

Maar als ik naar mijn appel kijk

en ik neem daarvan een hap..

besef ik ik  eigenlijk tegelijk

dat de hedendaagse wetenschap,

ja  zelfs de mens, eens af moet haken.

Want er is geen één in staat

om zo’n appeltje te maken…

  

    

© Krijn Dijkema

Evanlelie ..

Burpsss ....

Een Hommel ..

Een hommel uit het Twentse Goor

dronk veel en vaak langdurig door

Hij kon het van de drank niet winnen

en drong de bloemkroeg gulzig binnen.

Wat tipsy kwam hij er weer uit

en verontschuldigde zich luid

Ik hoorde hem  nog even burpen

en  hoe hij sprak na ’t  vele slurpen:

 “Gun dat  zo’n arme drommel es

  want  thuis is 't straks weer hommeles”

Pinksteren ..

Pinksteren ..

Uw Wind in mij

die er niet woedt

niet geselt

en niet raast

die ’t tere riet van mijn gemoed,

niet knikt en daarna breken doet

maar leven er in blaast

Uw Vuur in mij

dat niet kastijdt

niet roostert

of verteert

al wat mij van U onderscheidt

niet bitter brandmerkt, vol verwijt,

maar het ten goede keert

Uw Geest in mij

die wind, die gloed 

de Trooster

die beklijft

die niet nadat Hij mij ontmoet

een vluchtig “dág ” ten afscheid groet

maar bij mij wonen blijft !

© Krijn Dijkema

                                                                                                                                                                                      

                

Ik rijd weer rond ..

Ik rijd weer rond in eigen brein
 en oogst ontluikende gedachten
 die stuk voor stuk naar de erkenning smachten
 om onderscheidend wijs te zijn
  Terwijl ik zoek, zo laden op mijn wagen
 zich karrevrachten, nog ontknopt
 hun bloeien zit té diep verstopt
 in bergen van mijn vragen
  Als zo’n hooiberg  mét die speld
 verwaait in niets ontziende winden
 Blijft hoop op wat nóg geldt:
 In ’t land der ziende blinden
 zal  Die mijn haren telt
 nog speld én halmen vinden

Ja maar...lá maar ...

“Ach” sprak laatst mijn eigen slager

met een zorgelijk gemoed

” De kassalade loopt steeds trager

  dat verkoopt gewoon niet goed”

” Is dat zo gek?” vroeg ik..

“Nou moe ! 

Wie gaat er dan ook voor salade

eigenlijk naar een slager toe !”

” Salade man?”  sprak hij verrast

“ Je hebt me niet goed door..

  de lade van de kás loopt vast

  en da’s niet handig hoor”

” Nu snap ik je!” zei ik tot hem

  ” van een schuifla niets ten kwade

    maar ze lopen zo vaak klém..

   doe míj maar een rollade ! “

Er is meer ..

Wankelhaas ...

Als jij je sluit ..

Een struise beer ...

Een struise beer..

Een struise beer uit ‘t mooie Stroe

keek met jaloersheid naar een koe

Dat witte vel, die zwarte noppen

Die horens op die koeienkoppen..

Die forse uiers die daar prijken,

ze  wilde dolgraag op hen lijken

Ze moest en zou het uitproberen

en wilde zelfs het loeien leren

van een zeer bedreven stier

maar het hielp gewoon geen zier

Hóe ze ’t boe-geroep probeerde..

de fraaiste vlaaien produceerde

Hoe ze ook zo’n koe nabauwde

melk produceerde en herkauwde..

Het viel ‘r toch beslist niet mee

Ze leek in niets op rund-in-spé

Maar waar ze erg mee kwam te zitten

Was dat de stier begon te vitten

Die zei “je kunt het echt wel schudden

ooit koe te worden in de kudde

Je bent nu eenmaal zo geschapen

Hou op, ons steeds maar na te apen”

De beer die stopte toen terstond

En sprak met saamgeknepen mond

“Als jullie zó tegen me praten

zal ik diréct de wei verlaten.

Ik heb vandaag genoeg ont-beerd.

en ‘k voel me zwaar gekoeieneerd”

Stil, zó stil ..

Jakobus ..

Licht ..

Ergens ...

Ergens …

Ergens in het universum waar planeten zonder tal

eeuwenlang zich voortbewegen, 

ergens in dat groot heelal

waar kometen, meteoren eindeloos hun gang maar gaan

ergens in die ijle leegte, 

draait de aarde om haar baan

Op die grote groene aarde zijn de bergen vreeslijk hoog

en de blauwe diepe zeeën reiken verder dan het oog.

Daar zijn de heuvels en de dalen, 

de stille beek, de sterke stroom

de eindeloze weiden en een eeuwenoude boom

Daar ergens op een heel stil plekje, 

verscholen in het groen

zijn twee kleine kevertjes, het samen aan het doen.

Ze zien niks van dat grote, 

dat minnend keverpaar.

Dat laat gewoon de boel de boel, ze zien alleen elkaar.

 'T is al een poosje later, als ze d'r eitje legt

en dit dan heel voorzichtig 

aan een berkenblaadje hecht.

Eens zal op dat kleine blad het leven weer ontstaan

en zal een gloednieuw kevertje voor 't eerst uit vliegen gaan

 Het melkwegstelsel imposant?

'T is net hoe je het ziet.

'T is groter dan een kever ja, maar ..imposanter niet.

Ik moet nog iets ..

         

                                         Een kikvors ..               

Een kikvors uit Zuidlaarderveen

zat peinzend op een grote steen

Daar was hij wat aan 't  mediteren

 en zichzelf te reflecteren

 “wat schuilt er eigenlijk  in mijn 'ík’

 “Ben ik een ‘vors’ of  toch een ‘kik’ ?

  Misschien zelfs geen van allebei 

  en schuilt er meer een Prins in mij

  en blijf ik altijd onbewust

 - omdat ik toch nooit word gekust- 

 een doodnormale groene kwaker

 die zichzelf gewoon wat vaker

 toe moet spreken in de trant

 van “laat maar zitten jongen, want

 je blijft een kikker en jouw  wil 

 zat altijd al in moeders dril”.

Zorgwolk ..

Een gisse geit ...